Ruch Światło-Życie

Historia OAZY

W dotychczasowej historii kształtowania się ruchu można wyraźnie wyodrębnić kolejne etapy jego dojrzewania. Etap pierwszy, związany jest z pojęciem "oaza", które pojawiło się w latach 1954-1960 w związku z poszukiwaniami i próbami wypracowania metody rekolekcji zamkniętych dla ministrantów. Rekolekcje nazwano "Oazą Dzieci Bożych". Dzisiaj słowo "oaza" oznacza specyficzną metodę rekolekcyjną stosowaną w ruchu. W szerszym znaczeniu mówi się o "ruchu oazowym", albowiem ruch wywodzi się z oaz rekolekcyjnych.

Genezę ruchu stanowi także Krucjata Wstrzemięźliwości, mająca charakter ruchu trzeźwościowego. W ramach Krucjaty prowadzono także wakacyjną pracę z dziećmi w Oazie Dzieci Bożych i pracę z dorosłymi podczas piętnastodniowych oaz, nazywanych "wczasami maryjnymi". W latach 1963-1969 podejmowane były próby zastosowania tej metody do grup młodzieżowych w wieku 14-18 lat, najpierw dziewcząt, potem chłopców. W tym samym czasie dokonywało się wchłanianie przez oazy rekolekcyjne inspiracji II Soboru Watykańskiego, najpierw zawartych w Kosntytucji o liturgii Sacrosanctum Concilium, a następnie w Konstytucji dogmatycznej o Kościele Lumen gentium.

Oazy wiązały się coraz ściślej z formacją służby liturgicznej i stawały się ośrodkami i ogniskami soborowej odnowy liturgii. Od roku 1969 oaza rekolekcyjna stała się metodą pracy Krajowego Duszpasterstwa Służby Liturgicznej.

Ruch Światło-Życie powstał z inspiracji Ducha Świetego i z realizacji odnowy Kościola w myśl II Soboru Watykańskiego. Założycielem Ruchu jest ks. Franciszek Blachnicki (1921-1987), który od rekolekcji oazowych dla ministrantów i Krucjaty Wstrzemięźliwości poprzez dalszy rozwój oaz wypracował cały system ewangelizacji i formacji obejmujący dzieci, młodzież i dorosłych. Program formacyjny dla małżonków został w dużej mierze zaczerpnięty z programu i duchowości Equipes Notre Dome. Ukształtowany w ten sposób Ruch Żywego Kościoła, przyjął w r. 1976 nazwę: "Ruch Światlo-Życie", określającą jego duchowość, metodę działania i charyzmat dany Założycielowi.

Ruch Światło-Życie jest także dziełem Niepokalanej, Matki Kościoła. Został zawierzony 11 czerwca 1973 r. przez kard. Karola Wojtyłe w Centrum Ruchu w Krościenku nad Dunajcem. Akt ten Ruch uznaje za swój akt konstytutywny.

Ruch Światło-Życie obejmuje ludzi różnego wieku i powołania: dzieci, młodzież, osoby dorosłe różnych stanów: małżeństwa, osoby samotne, kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów itd. Małżenstwa należące do Ruchu zasadniczo tworzą w jego ramach kregi Domowego Kościoła.

Cel i program Ruchu wyrażają w skrócie greckie słowa (swiatło) i (życie), wpisane w znak krzyża i formuła "Światło-Życie", oznaczającą jedność światła danego od Boga i życia, czyli postępowania. Sprawcą tej jedności jest Duch Święty. Światłem jest: światło rozumu, światło sumienia, światło słowa Bożego, światło Chrystusa jako wzoru osobowego i światło Kościoła, który dba o nieskażony przekaz światła z poprzednich źródeł oraz o ich właściwą interpretacje. Jedność między prawdami poznanymi i uznawanymi za słuszne a wyznawanymi i stosownymi w życiu określa program wychowawczy Ruchu i zarazem metodę pedagogiczną.

Celem Ruchu Światło-Życie jest formowanie dojrzałych chrześcijan i budowanie wspólnoty (communio) Kościoła poprzez ewangelizację i formację, odnowę liturgii, budowanie braterskich wspólnot oraz tworzenie dzieł mających na celu przemiana świata w duchu Ewangelii. Zadania te Ruch wyraża w podstawowych sformułowaniach: Nowy Człowiek, Nowa Wspólnota, Nowa Kultura. Ruch odczytuje znaki czasu i wsłuchując się w głos Stolicy Apostolskiej, podejmuje jej aktualne zachęty oraz wypracowuje na ich podstawie konkretne programy działania.

Duchowość uczestników Ruchu Światło-Życie wyraża się w ciągłym pogłębianiu osobistej relacji do Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Jest to relacja miłości - całkowitego oddania się Jemu w wierze i posłuszeństwie na wzór Niepokalanej. Mocy do takiego osobowego oddania się udziela Duch Święty .On także jednoczy we wspólnocie Żywego Kościoła, w którym każdy człowiek znajduje środowisko swojego wewnętrznego rozwoju oraz przyczynia się do wzrostu Kościoła zgodnie ze swym powołaniem. Osobisty związek z Jezusem nawiązuje się i pogłębia przez stały kontakt ze Słowem Bożym które staje się słowem życia dzięki codziennej modlitwie indywidualnej i wspólnej. Źródłem pełni życia chrześcijańskiego, a zarazem jego szczytem, jest Liturgia, zwłaszcza Eucharystyczna, pielęgnowana przez uczestników Ruchu w odnowionym posoborowym kształcie. Uczestnicy Ruchu dają świadectwo Jezusowi Chrystusowi słowem i życiem. Szczególną formą świadectwa jest Nowa Kultura, polegająca na uwalnianiu człowieka od wszystkiego, co poniża jego godność, oraz na rozwijaniu wartości osoby i wspólnoty w wszystkich dziedzinach życia. Nowa Kultura realizuje się także przez podjęcie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Szczytem życia osobowego jest zdolność do złożenia daru z siebie w akcie pieknej miłości - agape, której przykład dał Chrystus Sługa. Uczestnicy Ruchu Światło-Życie chcą wdrażać się w tę postawę posiadania siebie w dawaniu siebie przez stałą przemianę życia (metanoje), oraz przez podejmowanie bezinteresownej służby (diakonii), zgodnie z otrzymanymi darami. Powyższe zasady i praktyki życia duchowego są zawarte w "Drogowskazach Nowego Człowieka". Małżonkowie żyjąc treścią "Drogowskazów", realizują je w "Zobowiązaniach Domowego Kościoła".

Cel Ruchu Światło-Życie jest osiągany przez realizację programu formacyjnego. Każdy uczestnik Ruchu po ewangelizacji, prowadzącej do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako swego Pana i Zbawiciela, uczestniczy w formacji w grupie uczniów Jezusa (deuterokatechumenat) i dalej we wspólnocie diakonijnej, podejmując konkretną slużbe (diakonia) w Kościele i w świecie. Ewangelizacja - katechumenat - diakonia to trzy etapy drogi formacyjnej Ruchu na wszystkich poziomach formacji.

Struktura Ruchu jest zgodna ze strukturą Kościoła. Małe grupy, do których należą uczestnicy Ruchu, zasadniczo tworzą jego wspólnotę w parafii. Wspólnoty Ruchu utrzymują ze sobą łaczność spotykajac się na Dniach Wspólnoty. Odpowiedzialność za calość Ruchu sprawuje Moderator Ruchu Światło-Życie. Na szczeblu kraju, diecezji i parafii odpowiedzialność pełnią moderatorzy krajowi, diecezjalni i parafialni. Każdy moderator pełni swą posługę wraz z zespołem diakonii. Diakonie moderacji mogą pełnić zarówno osoby świeckie, jak i duchowne.

Kapłani w Ruchu spełniają role moderatorów, a nie należący do niego - opiekunów. Spoczywa na nich odpowiedzialność za duchową formację uczestników Ruchu i eklezjalność wspólnot.

Tekst wypracowany podczas II sesji Nadzwyczajnej Kongregacji Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie w Częstochowie dnia 27 lutego 1994 r.. w 7. rocznicę śmierci Założyciela Ruchu.

Stowarzyszenie „Diakonia Ruchu Światło-Życie” powołała Konferencja Episkopatu Polski w roku Wielkiego Jubileuszu 2000. Stowarzyszenie to jest prawną formą organizacji diakonii Ruchu Światło-Życie powołaną w tym celu, aby mógł on lepiej służyć swoim charyzmatem budowaniu Kościoła i pełnieniu jego misji w świecie.

Stowarzyszenie "Diakonia Ruchu Światło-Życie" zwana dalej DIAKONIĄ jest publicznym stowarzyszeniem wiernych duchownych i świeckich. DIAKONIA posiada osobowość prawną. Sekcję DIAKONII w diecezji eryguje Biskup Diecezjalny (w naszej archidiecezji nie ma jeszcze sekcji). DIAKONIA działa w oparciu o przepisy Kodeksu Prawa Kanonicznego, statutu i prawa obowiązującego w Rzeczpospolitej Polskiej.

Celem DIAKONII jest służba w Ruchu Światło-Życie, aby zachowując jedność i tożsamość mógł służyć swoim charyzmatem budowaniu Kościoła i pełnieniu jego misji w świecie współczesnym.

Członkami DIAKONII mogą stać się osoby spełniające następujące warunki:

odbycie formacji podstawowej Ruchu Światło-Życie według programów ustalonych dla ich stanu i powołania
uczestnictwo w życiu i pracy wspólnoty Ruchu Światło-Życie
członkostwo w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka - ukończone 18 lat.

DATY:

2-6 lipca 1951 pierwsze rekolekcje dla ministrantów w Kokoszycach
19 lipiec-1 sierpnia 1954 pierwsza dwutygodniowa Oaza Dzieci Bożych w Bibieli
8 września 1957 powstanie Krucjaty Trzeźwości
24 maja 1958 pierwsze pięć dziewcząt wyraża decyzję rozpoczęcia okresu formacji w celu zawiązania wspólnoty żyjącej według rad ewangelicznych
1958 Apostolat trzeźwości przekształca się w Centralę Krucjaty Wstrzemięźliwości
29 sierpnia 1960 Służba bezpieczeństwa likwiduje Centralę Krucjaty Wstrzemięźliwości marzec 1961 ks. Fr. Blachnicki zostaje aresztowany i osadzony w więzieniu w Katowicach
19 lipca 1961 ogłoszenie wyriku na ks. Fr. Blachnickiego na 10 miesięcy więzienia z zawieszeniem na 3 lata
1961 rozpoczęcie pracy naukowej przez ks. Fr. Blachnickiego na KUL
1963 zakup od p. Antoniego Kurzei domu w Krościenku na tzw. Kopiej Górce (Kościuszki 28)
1966 Kopia Górka staje się siedzibą ruchu oazowego
1967 powołanie ks. Fr. Blachnickiego na stanowisko Krajowego Duszpasterza Służby Liturgicznej Ołtarza
1969 oaza rekolekcyjna staje się metodą pracy przyjętą przez Krajowe Duszpasterstwo Służby Liturgicznej Ołtarza
1969 pod wpływem idei „żywego Kościoła" pojawia się nazwa „Oaza Żywego Kościoła" 1969 odbywają się Oazy Niepokalanej i Oazy Żywego Kościoła I° i II°, Oaza Kapłańska, Oaza Klerycka oraz Oaza III° dla młodzieży 1971 powstają nowe typy oaz: studencka, młodzieży pracującej, diakonii wychowawczej, dla sióstr zakonnych i katechetek
1972 powstają nowe formy rekolekcji dla diakonii ruchu: Kurs Animatorów Oazy (KAO), Oaza Rekolekcyjna Animatorów Ruchu (ORAR), Kurs Moderatorów Oazy 1972 powstaje cykl formacji całorocznej z podziałem na: oazę, post-oazę, pre-oazę (od 2 lutego) jako przygotowanie do rekolekcji
8 grudnia 1972 uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP staje się dniem patronalnym Ruchu. Także święto Matki Kościoła staje się świętem patronalnym.
1973 pierwsza Centralna Oaza Matka przeżywana w Krościenku w połączeniu z Uroczystością Zesłania Ducha Świętego
1973 pojawia się po raz pierwszy piosenka roku; jest nią piosenka „De colores"
11 czerwca 1973 poświęcenie przez ks. kard. Karola Wojtyłę statuy Niepokalanej, Matki Kościoła; akt oddania Ruchu Żywego Kościoła i dzieła oazy Niepokalanej, Matce Kościoła
1973 pierwsze rekolekcje dla rodzin w oparciu o duchowość małżeńską Equipes Notre Dame
październik 1973 pierwsze kręgi rodzin, początek Domowego Kościoła
1974 proboszczem w Brzegach k. Bukowiny Tatrzańskiej zostaje ks. Hubert Lupa - podjęcie próby realizacji całościowej soborowej odnowy liturgicznej w parafii
28-29 lutego 1976 I Kongregacja Odpowiedzialnych w Krościenku; zostaje przyjęta nazwa „Ruch Światło-Życie"
1977 pojawia się nowa specjalistyczna oaza rekolekcyjna dla animatorów ewangelizacji (OAWE), kurs dla animatorów (KODA), kurs dla diakonii liturgicznej (KODL), dla animatorów muzycznych (KAMUZO)
1977 pierwsza oaza poza granicami Polski w San Carlos (Boliwia)
1979 spotkanie ogólnopolskiej reprezentacji Ruchu Światło-Życie z Ojcem Świętym w Nowym Targu. proklamacja Krucjaty Wyzwolenia Człowieka; poświęcenie kamienia węgielnego pod budowę kościoła ku czci Niepokalanej Jutrzenki Wolności
1979 pierwsza oaza III° w Rzymie
1979 rekolekcje oazowe w Niemczech, Anglii, Szkocji i Boliwii
1980 podjęcie planu wielkiej ewangelizacji Ad Christum Redemptorem styczeń 1980 pierwszy numer biuletynu „Ad Christum Redemptorem"
11 kwietnia 1980 w Krościenku osiemnastu kapłanów przystępuje do Unii Kapłanów Chrystusa Sługi
1981 powstaje Międzynarodowa Diakonia Jedności Ruchu Światło-Życie w Tivoli pod Rzymem
10 grudnia 1981 ks. Fr. Blachnicki wyjeżdża z kraju (do którego już nie powraca z powodu stanu wojennego trwającego od 13 grudnia 1981)
luty 1982 zastępcą nieobecnego w kraju ks. Fr. Blachnickiego zostaje ks. Wojciech Danielski
25 marca 1982 przejęcie ośrodka w Carlsbergu (Niemcy) gdzie powstaje „Marianum" - Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji; powstaje wydawnictwo Maxymilianum; zawiązuje się męska diakonia ruchu - Wspólnota Chrystusa Sługi
2 maja 1984 Konferencja Episkopatu Polski wyznaczyła na Krajowego Duszpasterza Służby Liturgicznej i Krajowego Moderatora Ruchu Światło-Życie ks. Wojciecha Danielskiego
24 grudnia 1985 śmierć ks. Wojciecha Danielskiego 29-30 grudnia 1985 uroczystości pogrzebowe ks. Wojciecha Danielskiego; zwołana przez ks. biskupa Tadeusza Błaszkiewicza narada moderatorów diecezjalnych; propozycja, aby moderatorek krajowym został ks. Henryk Bolczyk
1986 delegatem Episkopatu ds. Ruchu Światło-Życie zostaje ks. bp Kazimierz Górny z archidiecezji krakowskiej
1987 śmierć Założyciela Ruchu ks. Fr. Blachnickiego w Carlsbergu (Niemcy)
29 sierpnia 1990 formalne zawiązanie Wspólnoty Kapłanów Chrystusa Sługi (26 kapłanów z 12 diecezji i 4 zgromadzeń)
26 sierpnia 1993 w ramach Kolegium Moderatorów w Krościenku ogłoszono „Kryteria przynależności do Ruchu Światło-Życie" opracowane przez CDMR
9 grudnia 1995 I publiczna sesja prcesu beatyfikacyjnego ks. Fr. Balchnickiego w Katowicach
27 maja 1996 ks. bp Józef Życiński wydał dekret erygujący Instytut Niepokalanej Matki Kościoła

Życiorys ks. Blachnickiego

KS. FRANCISZEK BLACHNICKI urodził się 24 marca 1921 roku w Rybniku na Śląsku w wielodzietnej rodzinie Józefa Blachnickiego i Marii z domu Miller. Do gimnazjum uczęszczał w Tarnowskich Górach; był bardzo aktywny w harcerstwie. W 1938 roku zdał maturę; we wrześniu podjął służbę wojskową. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku, aż do kapitulacji. W październiku w Tarnowskich Górach rozpoczął działalność konspiracyjną. W marcu 1940 roku musiał uciekać przed gestapo. Ujęty w Zawichoście i aresztowany, po kilku tygodniach przesłuchań został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Przebywał tam, z numerem 1201, przez 14 miesięcy, z tego przez 9 miesięcy w karnej kompanii, w bloku 13 oraz przez prawie miesiąc w bunkrze. We wrześniu 1941 roku przewieziony z Oświęcimia do więzienia śledczego w Zabrzu, potem w Katowicach. W marcu 1942 roku został skazany na karę śmierci przez ścięcie za działalność konspiracyjną przeciw hitlerowskiej Rzeszy. Po ponad 4,5 miesiącach oczekiwania na wykonanie wyroku został ułaskawiany, a karę śmierci zamieniono mu na 10 lat więzienia po zakończeniu wojny.

W czasie pobytu na oddziale skazańców dokonało się nagłe, cudowne nawrócenie Franciszka Blachnickiego na osobową wiarę w Chrystusa, połączone z decyzją oddania życia na Jego służbę. W latach 1942-45 F. Blachnicki przebywał w różnych niemieckich obozach i więzieniach. W kwietniu 1945 roku został uwolniony przez Armię Amerykańską. Po zakończeniu wojny wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Uzyskawszy magisterium z teologii, 25 czerwca 1950 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował kolejno w kilku parafiach diecezji katowickiej. W pracy duszpasterskiej zwracał szczególną uwagę na formowanie grup elitarnych. Wypracował metodę dziecięcych rekolekcji zamkniętych (Oaza Dzieci Bożych).

W latach 1954-56, w okresie wysiedlenia biskupów śląskich uczestniczył w pracach tajnej Kurii w Katowicach. Przez rok przebywał poza diecezją w Niepokalanowie, studiował tam duchowość i metody pracy apostolskiej o. Maksymiliana Kolbego. W październiku 1956 roku uczestniczył w organizowaniu powrotu biskupów do diecezji. W tym samym roku rozpoczął pracę w Referacie Duszpasterskim Kurii diecezjalnej w Katowicach i w redakcji tygodnika ,,Gość Niedzielny''. Zorganizował i prowadził Ośrodek Katechetyczny, a od 1957 roku społeczną akcję przeciwalkoholową pod nazwą Krucjata Wstrzemięźliwości, która przybrała charakter ruchu odnowy religijno-moralnej, opartego na duchowości o. Maksymiliana Kolbego. Krucjata wydawała swój dwutygodnik pt. ,,Niepokalana zwycięża''. 29 sierpnia 1960 roku Centrala Krucjaty Wstrzemięźliwości w Katowicach została zlikwidowana przez władze państwowe, a w marcu 1961 roku ks. Blachnickiego aresztowano. Po ponad 4 miesiącach aresztu w więzieniu w Katowicach otrzymał wyrok 13 miesięcy więzienia z zawieszeniem na trzy lata, po czym został zwolniony.

W październiku 1961 roku ks. F. Blachnicki podjął dalsze studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (licencjat: ,,Metoda przeżyciowo-wychowawcza dziecięcych rekolekcji zamkniętych''; doktorat: ,,Zasada bosko-ludzka F.X.Arnolda jako zasada formalna teologii pastoralnej i duszpasterskiej''). W latach 1964-1972 pracował na KUL-u w charakterze asystenta i adiunkta, współorganizował Instytut Teologii Pastoralnej. W czerwcu 1972 roku zrezygnował z etatu na KUL-u na znak protestu wobec niezatwierdzenia habilitacji ( Eklezjologiczna dedukcja teologii pastoralnej) przez Ministerstwo Oświaty. W tym okresie działalności naukowej opublikował ok. 100 prac naukowych i popularnych. Wypracował, w oparciu o naukę Soboru Watykańskiego II, personalistyczno-eklezjologiczną koncepcję teologii pastoralnej. Prowadził wykłady pastoralno-naukowych w różnych miastach Polski. Wypracował koncepcję i podwaliny metodologiczne pod katechetykę fundamentalną i teologię pastoralną ogólną. W latach 1964-1980 ks. F. Blachnicki rozwijał ożywioną działalność w dziedzinie posoborowej odnowy liturgii w Polsce. Założył ,,Lubelski Zespół Liturgistów''. Przez 10 lat był redaktorem ,,Biuletynu Odnowy Liturgii''. Od roku 1967 był Krajowym Duszpasterzem Służby Liturgicznej. Wypracował koncepcję i metody posoborowej formacji służby liturgicznej.

W 1963 roku ks. F. Blachnicki podjął na nowo prowadzenie rekolekcji oazowych. Metodę 15-dniowych rekolekcji przeżyciowych zastosował stopniowo do różnych grup młodzieży, dorosłych i całych rodzin. Praca formacyjna zapoczątkowana w oazie rekolekcyjnej, była kontynuowana w małej grupie w parafii. Ks. F. Blachnicki opracował potrzebne do niej pomoce. W ten sposób oazy rozwinęły się w ruch, zwany dziś Ruchem Światło-Życie.

Celem Ruchu, obejmującego ludzi każdego wieku i stanu, jest wychowanie dojrzałych chrześcijan i zrealizowanie soborowej wizji Kościoła - wspólnoty wspólnot. Ruch rozwijał się w Polsce mimo różnych trudności zewnętrznych. Przenikał też na Słowację i do Czech, a nawet do Boliwii. Podejmował nowe inicjatywy ukazywane przez ks. Blachnickiego: w roku 1979 - Krucjatę Wyzwolenia Człowieka w celu przezwyciężenia alkoholizmu i innych zniewoleń współczesnego człowieka, w roku 1980 - plan Wielkiej Ewangelizacji ,,Ad Christum Redemptorem'' dla dotarcia z Ewangelią do każdego człowieka w Polsce.

W okresie rewolucji Solidarności (1980-1981) ks. F. Blachnicki powołał do istnienia Niezależną Chrześcijańską Służbę Społeczną, mającą upowszechniać ideę ,,Prawda - Krzyż - Wyzwolenie'', tzn. działać w duchu chrześcijańskiej nauki społecznej i ruchu wyzwolenia bez przemocy.

10 grudnia 1981 roku ks. F. Blachnicki wyjechał do Rzymu. Tam zastał go stan wojenny. W roku 1982 osiadł w ośrodku polskim Marianum w Carlsbergu w RFN i rozpoczął organizowanie Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. Prowadził w nim pracę duszpasterską wśród polskich emigrantów. Kontynuując pracę społeczno-wyzwoleńczą, wydawał biuletyn ,,Prawda-Krzyż-Wyzwolenie'', a w czerwcu 1982 roku założył ,,Chrześcijańską Służbę Wyzwolenia Narodów'' - stowarzyszenie skupiające Polaków i przedstawicieli innych narodów Europy Środkowo-Wschodniej wokół idei suwerenności wewnętrznej i jedności narodów w walce o wyzwolenie. Tę działalność społeczno-wyzwoleńczą prowadził z pobudek religijnych, inspirowany nauką Jana Pawła II, wierny zasadzie ,,światło-życie''.

Jeszcze w Polsce, a potem także zagranicą nawiązywał kontakty ekumeniczne z różnymi ruchami odnowy. Zmarł nagle w Carlsbergu 27 lutego 1987 roku

Ks. F. Blachnicki jest ojcem duchowym dla Ruchu Światło-Życie i dla związanych z ruchem wspólnot życia konsekrowanego: żeńskiej - Instytutu Niepokalanej, Matki Kościoła, i męskiej - Wspólnoty Chrystusa Sługi.

Pozostawił bogaty dorobek naukowy, popularno-naukowy i ascetyczno-formacyjny (w tym wiele homilii konferencji w zapisie magnetofonowym).

17 lutego 1994 roku został odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderem Odrodzenia Polski, 5 maja 1995 roku otrzymał pośmiertnie Krzyż Oświęcimski. 9 grudnia 1995 roku rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny.

Swoje liczne talenty umysłu i serca, jakiś szczególny charyzmat, jakim obdarzył Go Bóg, oddał sprawie budowy Królestwa Bożego. Budował je modlitwą, apostolstwem, cierpieniem i budował z taką determinacją, że słusznie myślimy o Nim jako o ,,gwałtowniku'' tego Królestwa (por. Mt 11, 12).

Jan Paweł II

Testament ks. Blachnickiego

W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen 17.06.1986 Dzisiaj, w 44 rocznice największego dnia mojego życia, dnia moich narodzin w celi skazańców na oddziale ,,BI'' katowickiego więzienia - chciałbym ku chwale Boga Ojca i Syna, i Ducha Świętego wyznać z wdzięcznością, że oprócz niezliczonych innych darów otrzymałem w swoim życiu cztery niezwykłe dary, które uważam według mojej obecnej zdolności rozeznania za największe. Dar pierwszy to dar wiary, która jako nowa, nadprzyrodzona rzeczywistość została mi wlana w jednym momencie w owym pamiętnym dniu - jako zupełnie nowe, nie ludzką mocą zapalone światło, które świeci nawet wtedy, gdy nie pada jeszcze na żaden przedmiot i trwa cicho, nieporuszenie jak gwiazda, świecąc w ciemnościach i sama będąc ciemnością. Ta rzeczywistość wiary - od tamtej chwili, bez przerwy przez 44 lata, określa całą dynamikę mego życia i jest we mnie ,,źródłem wody wytryskującej ku życiu wiecznemu''. Nigdy w tym okresie nie przeżywałem wątpliwości co do wiary i nigdy nie miałem innych celów i dążeń, zainteresowań, poza wynikającymi z wiary i skierowanymi ku Ojcu przez Syna w Duchu Świętym, w realizacji wielkiego planu zbawienia. Wszystkie decyzje były podejmowane z motywacji wiary. Wiarę przy tym zawsze pojmowałem jako decyzję osoby, polegającą na oddaniu siebie, i moje zaangażowanie - przynajmniej na płaszczyźnie intencji - było niepodzielne.

Równocześnie jednak zawsze towarzyszyła mi (i towarzyszy) świadomość, że moja służba wiary nie jest czysta, że jest skażona w moim wnętrzu pychą, odniesieniem do siebie, pragnieniem bycia i posiadania dla siebie. Nigdy jeszcze właściwie nie spełniłem żadnego aktu, który w oczach Boga byłby czysty, który byłby wyrazem bezinteresownej miłości. Ale zawsze trwała we mnie świadomość tej niedoskonałości i pragnienie wewnętrznego oczyszczenia. Długo to trwało, zanim poznałem, że nawet to pragnienie oczyszczenia nie jest czyste i wymaga oczyszczenia. Ale tęsknota za miłością trwała przez cały czas - i to także był owoc wiary, rozwijającej swoją dynamikę ku miłości, swojego wypełnienia.

Całe 44 lata mego życia - to jeden krzyk, wołanie tęsknoty za miłością, za oczyszczeniem. Wiele razy było to wołanie głośne wśród łez, krzyk udręczonej niewolą własnego ,,ja'' duszy. Owo ,,pragnę'', które trwa i potęguje się - to wielki dar mego życia, pochodzący z daru wiary. Nie wiem, kiedy Pan zaspokoi to pragnienie - czy jeszcze za życia czy w śmierci! Niech się stanie Jego wola! Ale i ,,nawrócenie miłości'' musi nastąpić - to pewne. Bo Duch nie może rozbudzać pragnienia, którego by nie chciał zaspokoić.

Cała moja wewnętrzna problematyka minionych 44 lat była również określona przez wiarę, były to etapy na drodze wiary.

Dar drugi, to dar wizji ,,żywego Kościoła'' jako wszystko obejmującego programu życia i działania.

W ramach tego daru muszę wymienić dar drugich studiów teologicznych - z moimi pracami: licencjacką, doktorską, habilitacyjną. W nich chodziło nie o zdobywanie wiedzy dla wiedzy czy stopni naukowych. Była to okazja, aby zaspokoić potrzebę pogłębienia, skonfrontowania wewnętrznej wizji dojrzewającej w doświadczeniu, z kolei stawiającym problemy i pytania.

Nigdy potem nie odczuwałem potrzeby ,,poprawiania'', uzupełniania wyników tych studiów - ale weszły one (ich wyniki) do programu realizacji do końca życia.

Z tym łączy się drugi wielki dar szczegółowy: Dar II Soboru Watykańskiego i jego wizji Kościoła - Communio. Wchłonięcie tej wizji i położenie jej u podstaw działania!

Działanie to zamyka się w charyzmacie Ruchu Światło-Życie, ruchu Żywego Kościoła, ,,eklezjologii Vaticanum II zamienionej na język pewnego ruchu i działania'' (kard. Karol Wojtyła). Przynajmniej do roku 1963 (pierwsza oaza młodzieżowa w Szlachtowej) trwa we mnie - nie zmieniając się zasadniczo, tylko dojrzewając, rozwijając się organicznie - ta przedziwna ,,entelechia'', jakby sterująca mną od wewnątrz - wizja Kościoła - stającego się Kościołem żywym przez wcielanie się w konkretne wspólnoty. Lata 1969-1981 to szczególnie okres niezwykłego rozwoju Ruchu.

Patrząc na jego rozwój, owoce, na tę rzeczywistość w życiu Kościoła w Polsce - nie mogę w tym nie widzieć daru - charyzmatu. To nie zostało przeze mnie wymyślone, stworzone, ale zostało mi dane i zadane. Wiele w tym było przymieszki własnych, niedojrzałych pomysłów, przeszkadzałem często jak mogłem temu dziełu. Ale właśnie fakt, iż mimo to trwało ono i rozwijało się według pewnej stałej, wewnętrznej logiki, świadczy o tym, że jest to dar.

Za ten wielki dar mego życia, za to, że mogłem stać się narzędziem w tym dziele - niech będzie chwała Ojcu przez Syna w Duchu Świętym.

I jeżeli miałbym coś do przekazania i chciałbym coś przekazać w moim duchowym testamencie - to właśnie ten dar - charyzmat Światło-Życie. Zrozumienie, umiłowanie, wierność wobec tego charyzmatu. Wydaje mi się bowiem, że ciągle jeszcze mało jest ludzi - także w Polsce - którzy już otrzymali łaskę zrozumienia znaczenia tego charyzmatu dla odnowy oblicza Kościoła - Chrystusowej Oblubienicy - Nowej Jerozolimy zstępującej z nieba na ziemię.

Gdyby Pan pozwolił mi jeszcze żyć i działać, jednego bym tylko pragnął, abym mógł skuteczniej i owocniej ukazywać w pośrodku współczesnego świata piękno i wielkość Tajemnicy Kościoła - sakramentu, czyli znaku i narzędzia jedności wszystkich ludzi.

Dar trzeci - to dar Wspólnoty Niepokalanej, Matki Kościoła! Jest to dar tak wielki, że postawiłbym go - jeżeli chodzi o znaczenie dla mojego życia - obok daru drugiego - charyzmatu Ruchu Światło-Życie. Zresztą jednego od drugiego nie można oddzielić.

Stawanie się, rozwój WNMK, życie w ciągłym dialogu z nią, oparte o jej diakonię - to fascynująca przygoda mojego życia. Zaczęła się prawie równocześnie z moją drogą kapłańską. To jakby droga Maryi, Służebnicy Pańskiej u boku Chrystusa - Kapłana. Byłoby zuchwałością, gdybym powiedział, że WNMK - to ,,dzieło mojego życia''. Bo przecież zrobiłem ze swej strony wszystko, aby ją zniszczyć. Jej wierne trwanie - mimo moich wad charakteru i błędów, które mogły to dzieło udaremnić - to oczywisty dowód, że jest to dzieło Niepokalanej, Matki Kościoła, dzieło w planach Bożych zadekretowane.

A ile ja przez tę wspólnotę otrzymywałem łask, pomocy, wsparcia, pociechy i radości! To jest historia dla siebie, o której można by zapisać księgi!

Bez istnienia tej Wspólnoty niemożliwe byłoby powstanie Ruchu Światło-Życie. Za to dzieło niech będą szczególne dzięki Niepokalanej, Matce Kościoła! To jest Jej szczególny dar dla mojego życia!

Wspólnota ta towarzyszyła w drodze mojego życia jak dobry Anioł Stróż! W jej też ręce składam testament mojego życia.

Dar czwarty - to dar uczynienia siebie darem całkowitym. Ten dar stał się moim udziałem na przestrzeni ostatnich lat, tu w Carlsbergu.

Jest to owoc (trwającej jeszcze) ciemnej nocy zmysłów i ducha. Tyle ich już było - tych nocy. Te Drogi Krzyżowe w okolicznych lasach. Wędrówki do Źródła Mare, na Górę Moria, na Górę Nebo. Przeżywanie Konania Ogrójca i Konania Golgoty. ,,Mistyczne ukrzyżowanie'' w Bad Mergentheim. Dokonało się w tym (i dokonuje) ,,przedzieranie się'' świadomości i woli ku temu, co ostateczne, nieuniknione, pewne: ku własnej śmierci! Egzystencjalne ,,Amen'' na własną śmierć - w przekonaniu i wierze, że śmierć to największe i właściwie jedyne ,,dzieło'', jakiego mogę ,,dokonać'' w moim życiu! Bo tylko śmierć nie może być skażona aktem ,,posiadania'' siebie.

Nieraz - jak Job - przeklinałem w ,,piekle miłosierdzia'' godzinę, w której zostałem poczęty.

Stany te są nie do zniesienia - a jednak są to godziny, dary najcenniejsze. Tutaj Pan, który ,,wydał Siebie'' za mnie, uczy mnie oddawać Jemu siebie! O tylko w tym wypełnić się może sens mojego życia!

Dlatego chwała Ci, Boże Niepojęty, za to światło ciemnych nocy, które jedynie może przywrócić mnie Tobie!

Dlaczego dzisiaj - w 44 rocznicę moich narodzin - przyszła mi myśl napisania tego Testamentu?

Jest pewien powód zewnętrzny. Skrzep w nodze, który od kilku dni mnie unieruchomił, jątrząca się rana palca od nogi, która nie goi się od 4 miesięcy i powoli rośnie (cukrzyca!) - to wszystko stawia mi przed oczy realną wizję odejścia. Może to być początek drogi krzyżowej, z której nie ma zejścia. Upadki kolejne, przybicie, konanie. Tygodnie, miesiące, lata? Ogrom cierpień - nie dających się przewidzieć, na pewno o wiele większych niż wszystko dotąd!

Wszystko jest w ręku Pana. Ale wymaga On ode mnie, abym do końca wypowiadał już teraz ,,Amen'' do tej godziny, która u Niego już jest wiadoma i do wszystkich stacji tej drogi krzyża i okoliczności konania!

Tu zaczyna się sprawa największa mego życia. AMEN!

Da robur, fer auxilium!

Testament - to ostatnia wola o przekazaniu spadku, spuścizny. Zwykle chodzi o dobra materialne, prawa własności...

Jestem w tym szczęśliwym położeniu, że nie mam naprawdę nic. Złożone kiedyś w sądzie (Amtsgericht Grunstadt) oświadczenie ,,pod przysięgą'' - gdzie na wszystkie pytania dotyczące posiadania majątku odpisywałem ,,nie'' - odpowiada do dziś rzeczywistości.

Jeżeli są jakieś rzeczy osobiste używane - może prawa autorskie? - niech wszystkim dysponuje Wspólnota Niepokalanej, matki Kościoła. Jeżeli natomiast chcę coś przekazać - to właśnie i tylko to, co sam otrzymałem jako wielkie dary mojego życia!

Świadectwo życia z wiary - będące wielkim cudem Miłosierdzia Bożego i Mocą Ducha Świętego Charyzmat Ruchu Światło-Życie - jako dar dla Kościoła - tak jak został mi ukazany i jak zdołałem go wyrazić. Charyzmat Wspólnoty Niepokalanej Matki Kościoła - jako dar dla Ruchu Światło-Życie, a przez niego dla Kościołów lokalnych. Dar mojego życia w jego śmierci, ze wszystkimi cierpieniami, które do niej prowadzą i z nią się łączą Chcę - z pomocą łaski Pana, w mocy Jego Ducha, w zjednoczeniu z Maryją pod krzyżem - ofiarować to życie za dzieło Ruchu Światło-Życie ze Wspólnotą Niepokalanej, Matki Kościoła, za mająca powstać Wspólnotę kapłanów Chrystusa Sługi i za to dzieło w Carlsbergu, aby mogło jako Sanktuarium Niepokalanej, Jutrzenki Wolności, Źródła Światła i Życia - być tronem Jej łaski i sercem Ruchu. Amen. ***

Troski... Uzupełnienie testamentu... Czy można w testamencie przekazać również swoje troski, nie wykonane zamierzenia, otwarte zadania - sugerując, aby inni je przejęli, kontynuowali?

W pewnym sensie wynika to z koncepcji testamentu, jako przekazania charyzmatu.

Z drugiej strony - przyszłość - ,,futurologia'', to dziedzina wyłącznie Bogu zastrzeżona. Ja Musze koncentrować się na tym, czego Bóg teraz ode mnie oczekuje i zostawić Mu decyzję, jak długo jeszcze i dla dokonania jakich dział będzie się chciał mną posługiwać. Nie zapominając nigdy, że największym dziełem, którego Bóg na pewno chce, jest moja śmierć - jako oddania życia!

Wiem jednak, że św. Ignacy prosił Boga, aby mógł w swoim życiu doczekać się pewnych faktów (np. zatwierdzenia konstytucji zakonu). ja także widzę pewne zadania, które są potrzebne do jakiegoś zamknięcia tego, co było powołaniem mego życia. Widzę, że pewna wewnętrzna logika się tego domaga. I że Pan jednak zawsze posługiwał się tą cechą mojej osobowości, że jest we mnie zawsze logika pewnej wizji - i w związku z tym planowanie i ,,wybieganie'' naprzód!

Wiem oczywiście, że...,,myśli moje, drogi moje nie są myślami, drogami waszymi'', ,,jak oddalone jest niebo od ziemi...''

Poddaję się Jego zamiarom i decyzjom wobec mnie! Boje się własnych ,,oddolnych'' zamiarów, decyzji, czynów.

Na bazie całego mojego oczyszczenia minionych lat - chciałbym sformułować dalsze ,,logiczne'' etapy rozwoju ,,zabezpieczenia'' dzieła Światło-Życie. Bez nich miałbym poczucie niedokończenia dzieła! Wiem również, że umrę na Górze Nebo - oglądając z daleka Ziemię Obiecana.

Ale - jeżeli tak chce Pan - chciałbym jeszcze przed odejściem:

Dożyć opracowania nowych konstytucji WNMK i ich zatwierdzenia przez Kościół. Zrealizować roczną ,,szkołę animatorów Ruchu'', jako drugi, obowiązkowy rok formacji wstępnej WNMK (po roku ,,Nazaretu''), aby weszło to na stałe w rytm formacyjny WNMK! Potem w oparciu o to opracować metodę i program ,,szkoły animatorów Ruchu Światło-Życie'' i wprowadzić ją w system formacyjny Ruchu. Zabezpieczyć fundamenty - warunki systematycznego działania Maximilianum - wydawnictwa i drukarni Ruchu, aby Ruch miał potrzebną literaturę! Opracować zrąb literatury formacyjnej Ruchu - przekazać w tej formie charyzmat. Centrum Światło-Życie - jako Sanktuarium Jutrzenki Wolności, Źródła Światła i Życia - doprowadzić do takiej ,,stabilizacji'', aby mogło w swoim właściwym charakterze funkcjonować, aby trwało ,,immanentną siłą'' swojej duchowości i tradycji. Czy powstanie Wspólnoty Kapłanów Chrystusa Sługi także należy do tych zadań, przed wypełnieniem których trudno byłoby mi śpiewać radosne ,,nunc dimittis''? Już tyle razy dochodziłem w tym punkcie do stwierdzenia; Chyba do tego dzieła nie jestem powołany. może tu leży to moje ,,mojżeszowe'': ,,nie wejdziesz tam!'' - Miłosierdzie Boże jest nieograniczone, dobroć Niepokalanej niepojęta! Ale - Byłby to już dla mnie chyba ,,nadmiar dobroci''? Więc zostawiam to Tajemnicy Bożych wyroków i Bożej Miłości.

Amen. 18.06.1986.

ks. Franciszek Blachnicki

Drogowskazy Nowego Człowieka

JEZUS CHRYSTUS jest moim Światłem i Życiem oraz jedyną Drogą do Ojca; Przyjąłem Go jako mojego Pana i Zbawiciela; oddaję Mu swoje życie, aby nim kierował.

NIEPOKALANA jest dla mnie najdoskonalszym wzorem Nowego Człowieka oddanego całkowicie w Duchu Świętym Chrystusowi, Jego słowu i dziełu; dlatego oddaję się Jej, rozważam z Nią w Różańcu tajemnice zbawienia i naśladuję Ją.

DUCH ŚWIĘTY namaścił Jezusa; dzięki Chrystusowi i ja otrzymałem Ducha Świętego, który sprawił, że narodziłem się na nowo do życia dziecka Bożego skierowanego w miłości i posłuszeństwie ku Ojcu; dlatego chcę prowadzić życie w Duchu, poddając się Jego tchnieniu i mocy.

KOŚCIÓŁ - wspólnota pielgrzymujących ludu Bożego, zjednoczona z Ojcem przez Syna w Duchu Świętym jest jedynym środowiskiem życia, w którym może rozwijać się Nowy Człowiek; chcę wzrastać coraz głębiej w tę braterską wspólnotę poprzez żywą komórkę grupy w ramach Kościoła lokalnego, który jest znakiem i urzeczywistnieniem Kościoła powszechnego.

SŁOWO BOŻE stanie się dla mnie światłem życia, jeżeli będę podejmował stały wysiłek zachowania go, pójścia za nim i czynienia go słowem życia; chcę karmić się nim jak najczęściej szczególnie poprzez osobiste i wspólne z braćmi studiowanie Pisma świętego.

MODLITWA jest oddechem Nowego Życia, wielkim przywilejem i radością Nowego Człowieka, źródłem mocy i dziełem Ducha Świętego w nas; dlatego chcę być wierny praktyce codziennego Namiotu Spotkania.

LITURGIA, szczególnie eucharystyczna, jest uprzywilejowanym miejscem spotkania z Chrystusem w Duchu Świętym, znakiem objawiającym i urzeczywistniającym tajemnicę Kościoła - wspólnoty oraz źródłem i szczytem jego życia; dlatego chcę zawsze jak najpełniej w niej uczestniczyć, a moim zaszczytem i radością jest służba w zgromadzeniu liturgicznym według zaleceń soborowej odnowy liturgii.

ŚWIADECTWO słowa i życia jest nakazem Pana, który chce, aby światłość nasza świeciła przed ludźmi i dlatego obiecał nam moc Ducha Świętego, abyśmy mogli stać się jego świadkami; ufając tej mocy i modląc, się o nią chcę przy każdej okazji wyznawać Chrystusa, mojego Pana i Zbawiciela.

NOWA KULTURA polega na uwolnieniu człowieka od wszystkiego, co poniża jego godność, oraz na rozwijaniu wartości osoby i wspólnoty we wszystkich dziedzinach życia; jest ona dziś bardzo potrzebną formą świadectwa i ewangelizacji; moim świadectwem w tej dziedzinie będzie więc ofiara całkowitej abstynencji od alkoholu, tytoniu i wszelkich narkotyków oraz szerzenie kultury czystości i skromności jako wyrazu szacunku dla osoby.

AGAPE czyli piękna miłość, którą Duch Święty rozlewa w sercach naszych, dzięki której osoba może odnaleźć się w pełni przez bezinteresowny dar z siebie (KDK 24) dla Boga i bliźnich, jest najwyższą formą świadectwa i urzeczywistniania się osoby; dlatego poprzez stałą metanoię, przekreślanie swego egoizmu, naśladowanie Chrystusowego Krzyża, chcę wdrażać się w postawę bezinteresownej służby - diakonii, służąc na wzór Syna Człowieczego wspólnocie Kościoła oraz wszystkim braciom, zwłaszcza najmniejszym i uciśnionym.

ks. Franciszek Blachnicki

Ruch Światło-Życie

Ostatnie zdjęcia